وقتی مُردم روی قبرم بنویسید در یک روز پاییزی چلنج ها قورتش دادند و مُرد. از بس که انگشت گذاشت روی دست نیافتنی ترین کار ها , زمان ها , آدم ها , مکان ها ..
میدونم یه روز در راه ایده آل هایی که مدام دارن تغییر میکنن شهید میشم.میخواستم برم مونترو برای نیم ساعتم که شده جلو مجسمه اش بشینم و یه عکس بگیرم و بیام.اما خودش اومد پیشم.از توو قبر. به خاطر من! از زیر خروار خاک اومد بیرون و پیشونیمو بوسید.روی کاغذی که دستم بود امضا زد مرکوری و رفت.وقتی از خواب بیدار شدم خوشحال که نبودم کلی فحش کشش کردم که چرا تو اومدی؟چرا هریسون رو نیوردی؟تا با همون دستا موهامو نوازش کنه؟ تا دونه دونه اون انگشتاشو ماچ کنم و از شباهت پدرامون بهش بگم.تووی دنیا فقط دستای من زندگی مسکوت ِ بوکشیدن های روزانه ورق های داغ و fresh یه کتابفروشی تووی خیابون رامبلا رو انتخاب کرد. تا شبا بی دغدغه توی کنسرت های فولکولور پای نعره ها و سرپنجه های مرد گیتاریست مست کنم و تووی چرخیدنای هربار ِ زن سرنوشت های جان سوز مردم اون مرز و بوم رو به خاطر بسپرم.اما الان میخوام زندگی کولی واری تووی مُتلای درب و داغون غرب امریکا , تووی بیابونای آریزونا و یوتا تووی صحرای نوادا تووی وگاس داشته باشم. دیگه از اون American Dream خبری نیست. روزی سقف خواسته ای که برای یه ماشین داشتم دیویس شیش نوک مدادی بود./رنگش خیلی برام مهم بود/ اونموقعی که سوئیچ دیویس شیش بژ دست دوم رو بهم دادن تنها خاصیتی که باعث شد دو ماه تحملش کنم دنده اتوماتش بود.بعدم طاق زدم با طبقه پایین و گفتم رنگ بژ به درد همون بنز و آیفون میخوره.حالا میدونی انگشت اشاره بی پدرم چیو نشونه گرفته؟تویوتا دوکابینه مشکی.الان هدف زندگیم شده اون.خیلی هدف توی افقیه.خیلی الکی گرونه لامصب. هرجور حساب میکنم تا ده بیست سال دیگم بهش نمیرسم.
گاهی به دست آوردن بعضی چیزای بی اهمیت از توان آدم خارج ِ.مثلا من خیلی دلم میخواد روزمو ساعت ده صبح شروع کنم و به جای اینکه ده/یازده شب از خستگی نفسم بالا نیاد, تا دو /سه صبح بیدار باشم.مثل قدیما.آدم بعضی وقتا چه چیزای کوچیک و بی ارزشی رو نمیتونه داشته باشه..
$ با حذف لاله های نارنجی پوش از مقدماتی یورو 2016, گلبرگ های ِ نارنجی ِ جعفری هم دونه دونه داره کرک و پرشون میریزه.
$$ CliCK
