قصد داشتم تعطیلات طولانی و معرکهی خودم رو با یه فیلم دلچسب (نمیگم شاهکار.چون هیچ چیز توو این دنیا قوهی شاهکار بودن رو نداره.نه آدما نه فیلما نه غذاها نه کتابا نه چسبایموش نه قهوه ها فقط آهنگا میتونن شاهکار باشن) به پایان برسونم که آقای برایان سینگر رید به سرتا پا احساسات و عواطف و تعطیلاتم.به همین زیبایی به همین خوشمزگی. چهار بار پاز زدم و با خودم کلنجار رفتم : should I continue؟ تنها نکته مثبت همین بود که هرچی به آخر می رسید قابل تحمل تر میشد.اوج خلاقیت کارگردان هم این بود که فیلمشو با مراسم live aid تموم کنه.به اندازه کون مورچه هم به روحیه کویین یا به طور خاص مرکوری نزدیک نشده و از شکل گیری آلبوم هم سطحی گذر کرده. به عنوان یه فیلم بایوگرافی من نکته ی خاص یا نویی ازش نگرفتم.کل فیلم این حس رو القا میکنه که داری نحوه تاسیس گروه هیپ هاپ جعفرسون سیاه کیشمیشه رعنا رو می بینی.کاش موقع انتشار تأکید می شد یه فیلم موزیکال ِ مفرح. خشم دارم خیلی زیاد.(خیلی زیادش برای اون امتیاز 8.2 IMDB ِ)
$ ناگفته نماند که پشت بندش Rebel in the rye رو پلی کردم که هرچی دیدمو بشوره ببره.
$$ از فتیش منم نهایت لذت رو ببرین :))
بیا بگو ببینم چی شد که یهو میل به تفت دادن در تو رنگ باخت؟ خودبه‌خود رنگ باخت یا شرایط و روند زندگی باعث شد چیزای دیگه‌ای جایگزینش بشه؟ شایدم این میل رو در کانال دیگه‌ای به جز اینجا ریلیز می‌کنی. به هر حال امیدوارم دیدن این کامنت بیش از یک سال طول نکشه.