/ Everybody wants some_Richard Linklater/
نوستالژی جوونای دهه هشتاد امریکا بازیکنای تیم بیسبال یه کالج که برای بازی های مقدماتی کنار هم جمع شدند.شوخی هاشون, بازی کردناشون,خنده هاشون, رقابت هاشون ... منو برد به پنج شیش سال پیش. لعنتی چقد دیر گذشت.انگار ده سال بیشتره..چه اکیپی دور هم جمع شده بودیم. قطعا که ویل اوبیِ اکیپ عطا بود و خاک بر سر من که هزار ساله ازش خبری نگرفتم. حتی یه جورایی به معین میشه گفت مک رینولز بی سیبیل.قشم رفتن مون کلیپایی که اونجا ساختیم کارایی که کردیم ته همه گه بازی های شیرین اون دوران بود. چه مسابقه ی پینگ پنگی بیرون کافه آقای باغبان راه انداختیم.چه پولایی به فاک رفت. برای من خیلی بد نشد چون بابا رو وادار میکردم بعضی شبا بریم توو پارک تمرین.بابا پینگ پنگ بازی حرفه اییه.یادم نمیره از تپه قل خوردیم و پرت شدیم توو رودخونه.یادم نمیره فرنوش رو داشتیم زیر آب خفه میکردیم.علیرضای احمق رو بگوووو سوار بالن شدیم و یکم که بالا رفتیم از ترس پرید پایین.امید اونموقع ها خیلی با ما نمیپرید.داشت برای ارشد میخوند و فکر میکرد قراره بهترین و مهربون ترین دامپزشک دنیا بشه و میخواست دنیای قشنگی برای گاو و گوسفندا بسازه.امید بیچاره..شبایی هم بود که همه حالشون بد بود .مثل شب تولد سپیده که مهدی رو تخت خاله ناهید بالا اورد و امید وسط سالن. یا اون شبی که بارون گرفته بود و هیچکی از سارا خبر نداشت.تلفنش از دسترس خارج شده بود.پتیاره.. ما تا فردا شبش پلک رو هم نذاشتیم البته جز محمد برادرش.از هتل داریوش پرتمون کردن بیرون.توو برف گیر کردیم.توو کویر سگ لرز زدیم.گشت ارشاد گرفتمون توو هر سفره خونه ای پا گذاشتیم فرششو با ذغال سوزوندیم,گوجه له شده توو صورت هم زدیم.یه مشت اراذل..ولی کلی چیزی کنار هم یاد گرفتیم. من ادمی نیستم که جماعتی رو دور هم جمع کنم ولی باید پیشنهادشو به فرنوش بدم ولی احتمال میدم خودم تنها کسی باشم که نمیره.
$ سکانس دوست داشتنی :]
مه شید