از آن سوی اقیانوس آرام در وایبر سلام می کند ...
این عکس را با مضمون / هر وقت این را می بینم یاد تو می افتم / تکست میدهد.میفهمم برای چه میگوید اما به روی خودم نمی آورم.با حالتی متعجب زده میگویم: / کجای این شبیه من است؟/ شاکی میشود,پرخاش میکند و معلوم است از آن سو دارد هوار می کشد : شما زنها چرا سعی میکنید خود را یک احمق نشان دهید؟ خودتان را به کوچه علی چپ میزنید که چه؟ میخواهید مریم مقدس باشید؟ فکر میکنید اینگونه عزیز ترید؟ به تنت قسم که عیسی عاشق مریم مجدلییه بود. وقتی میدانید تمام خواسته های یک مرد از شما در یک چیز خلاصه می شود و حاضر نیستید همین یک مورد را برآورده کنید و توقع دارید که مردان نهفته ترین لایه های درونی شما را زیر و رو بکشن ,حقتان است درد بکشید. بد تر این هم نصیبتان شود کم است. ما را از چیزی محروم میکنید که صرفا برای ما ساخته شده است.با اینکه ما آینه را میگیرم جلوتان و مثل یک beauty Queen با شما رفتار میکنیم اما شماها از Fool بودن دست برنمیدارید. خرج نکردن آن به چه دردتان میخورد؟هان؟فکر میکنی تا کی میتوانی حفظش کنی؟ یانه این طوری بهتر است بپرسم فکر میکنی تا کی خریدار دارد؟ موقعش همین الان است مریم مقدس.همین الان که عده ای تحسینت میکنند.فکر کردی اگر شرایط تغییر کند چه میشود؟ تو میمانی با سوالاتی از این دست؟/آیا من زیبا هستم؟آیا هنوز خواستنی ام؟ هنوز نامبر وانم/ متاسفم که آنموقع دیگر نیستی.
اینجاست که دیگر کفرم را در می آورد و حرف هایی به خردم میدهد که روزی صد دفعه بهشان فکر میکنم.به دست هایم که از نوازش محرومشان کردم.به تنم که بهش اجازه رفتن به آغوش محبت آمیزی ندادم.به زیبایی که داشت شکفته میشد. به تک تک لحظاتی که میتوانستم خاطره سازش کنم و نکردم.کودن همه چیز را میداند اما یک چیز مهم را نه. چیزی که با وجود آنچه که میخواست آن عروسک های رنگ و وارنگش بهش دادند اما باز رهایش کردند .چیزی را که باعث می شود همه آن لذت و شور آنی , همه آن تعریف ها, همه آن خواستنها و زیبا ماندن ها رنگ سیاه ِ بدبینی به خود بگیرد و آن چیزی نیست جز عدم امنیت ...
بی توجه به ادامه حرف هایش wifi گوشی را خاموش میکنم.