در tumblr گشت میزدم و با عکس ها برای خودم رویا بافی میکردم که به این تصویر برخوردم.عکس مرا برد به سال های 82/3.با به دنیا آمدن بوشوک خانواده سه نفری ما پنج نفری شده بود.بوشوک و یک پیکان دست دوم نارنجی!یادم نمی آید با خرید ماشین خوشحال بودیم یا نه ولی راحت شده بودیم.عادات زندگیمان تغییر کرده بود.هرشب پدر راس ساعت ده می آمد دنبالمان و ما را در خیابان میچرخاند.با اینکه از خانه تا مدرسه راهی نبود از آن به بعد با ماشین مرا میبرد.همه جور بیگاری از این ماشین نگونبخت کشیده شد.علاوه بر وسیله نقلیه شخصی و مسافر کشی با باربندی که بر سقف اش بود نقش وانت را هم بر عهده داشت.اسباب کشی میکرد,وسایل سنگین کار پدر را جا به جا میکرد.ماشین های دیگر را بکسل میکرد.برای رفتن به جاده های صعب العبور گزینه اول بود.آنقدر فشار بهش آمد که تودوزی لازم شد.با اینکه صندلی هاش رو برداشته بودن پدر یک موکت سرتاسر انداخته بود و برنامه دور دور کردنای ما همچنان ادامه داشت.حتی به خاطر باز شدن فضا قابلیت های بیشتری پیدا کرده بود.در این وانفسا تصمیم گرفته شد مدتی به خانه عمه جان در کرج برویم.رفتیم ... نُه نفر نشسته در کف ِ یک پیکان نارنجی بدون صندلی ! اینکه هوا گرم بود و خورشید پرتو داغش را از ما دریغ نمی کرد و سختی کشیدیم رو یادم نمیاد.اما خوش گذشت.همه خوشحال بودن و تق تق تخمه میشکستن و هرت هرت چایی میخوردن و میخندیدن.دور همی نشستن و رهسپار جاده شدن بعد ها زمینه ای شد برای چهل و دو نفری با مینی بوس به نوشهر رفتن ... روزیکه قرار بود پدر ماشین رو بفروشه انگار میخواستن یکی از بچه هاشو برای همیشه ازش بگیرن.صبح ها زود از خونه میزد بیرون و شب ها دیروقت میومد.انگار میخواست زمان بیشتری رو باهاش سپری کنه.من که اونموقع بچه بودم و چیزی نمیفهمیدم.ماهی گفته بود شب که بابا اومد خونه سر به سرش نذارید.فقط بذارید بره بخوابه.من تا الانم هیچوقت اونجوری پدرمو تو لک ندیده بودم.حتی وقتی مادرش مرد.حتی وقتی خواهرشو از دست داد ...
$ هیچوقت دیگه پیش نمیاد یه ماشین نارنجی داشته باشیم...غیر ممکنه دیگه کف ماشین دور همی بشینیم و خوشحال باشیم ... دیگه /سادگی/ به سادگی برنمیگرده ...