سرتا پا خشمم, یکپارچه عصبی ,تمام قد آشفته و سرشار از کینه. همه شم خالصانه و فی سبیل الله.کوچک ترین موجود متحرکی که بهم نزدیک بشه این پتانسیل رو درم بوجود میاره که مثل یه روانی فراری از آسایشگاه داد و هوار راه بندازم.از زمانِ تر زدنم که بیست و اندی ساعت میگذره به اندازه هشت گالن آب خوردم اما انگار هشتا تاباسکو رو یه جا سرکشیدم.نه هیچ آرامش و بی حسی توو خودم نمی بینم, که مدام یه کی داره بین قفسه سینه تا معدم مشعل دور میگردونه .میگه مری میدونی مشکلت چیه؟این خود درونم تازگیا زیادی داره جولان میده.میپرسم چیه؟ اینه که جی کی اسباب بازی میخواد و آدمی که داره باهاش بازی میکنه گاهی وقتا یادش میره که فقط یه عروسکه.. این دیگه ضربه آخره..شلیک نهایی.خودم خودمو آتیش میزنه.شاید آهنگ رزمری بتونه منم مثل بچه توو آعوشش جا بده ..بتونه با لالایی خوابم کنه.بتون!خواهش میکنم.
1395/7/24
مه شید
