مطمئن نیستم صحنه های رو به زوال جسمی هاوکینگ اشکمو درآورد یا با دیدن مسیج جی کی که خجسته وار نوشته I'm back تحریک شدم..یکی نیست بگه آخه کسخل وسط فیلم دیدن اونموقع شب واتساپ چک کردنت چه مرضیه دیگه..اونوقت شب منتظر کدوم شوالیه ی سوار بر اسبی هستی که بیاد نجاتت بده. بنابراین نمیتونم مطمئن بگم بعد Amour هانکه این نزدیک ترین فیلمیه که مثل ابر بهار برای نقش مکمل گریه کردم.از فیلم انتظارات دیگه ای داشتم.اینکه بیشتر به مسائل و مصائب هاوکینگ و پذیرفتن وضعیتش بپردازه.بیشتر از شخصیتی که داشته و داره بگه. هرچه که فیلم نشون داد فداکاری ها و دلسوزی های همسرش بود.قرار نیست راجع به فیلم چیزی بگم.میخوام راجع به کسخلیه خودم بنویسم.چرا با اموجی لبخند جوابشو دادم؟اصلا چرا جواب دادم؟ حتی با یه شکلک مسخره؟این مرض هوایی شدن چرا نمیخواد تموم بشه؟من هنوز با خودم درگیرم.بحث یه روز و دوروزم نیست.موقع دیدن فیلم داشتم از خواب و خیال میمردم. این هرزه توی گوشم گفت و گفت تا مثل یه معتاد هروئینی که به سمت مواد میره گلد رو برداشتم.wifi رو روشن کردم.کانکت شدم و... فرستادم.میبینی من با خودم درگیرم.من با خودم تخته بازی میکنم و میبازم.من با خودم بحث میکنم و به فاک میرم.من همیشه مقابل جی کی یه بدبخت ِ کسخل بودم.واسه همین بود که بهم میگفت من کسخلارو دوست دارم.عزیزم همه کسمغزای مشنگو دوست دارن.لعنت به این بی فکری های من.من ِ خودآزار باهوش ِ پتیاره ی کسخل ِ دلشکسته.همین یه جمله بی سر و ته مایه ی مباحثات بیشماریه که نشون بده چه عقل تاب برداشته ِ مشنگی ام.میگه آخه مری فدات شم هرزه مگه دلشکسته ام میشه؟ با پررویی میگم میبینی که شده!
1395/7/23
شِـــ‌یدا ..