پرده دوم/ بی حوصلگی, غریبه , مری از از فیلسوف زده شده
قرار نبود نقشش انقدر پر رنگ باشه.نمیخواستم دوست بدونمش.میخواستم یه رهگذر باشه.این که بیام و اینجا راجع بهش بنویسم یعنی درگیرم کرده یعنی مهم شده.بهش میگفتم میخوام اون پیرمرد فیلسوفِ توو گذران زندگی باشی.یه سکانس از زندگی. کوتاه اما عمیق.میگفت تو اما نانا نیستی که من با چندتا جمله قشنگ فلسفی بپزمت... تو حالا حالا اینجا کار داری نانا..
عطا برگشته.اینکه تا الان کدوم جهنم دره ای بوده, زحمتیه که تا الان به خودم ندادم بپرسم. نه اینکه برام مهم نبوده یا خواستم خودمو بی تفاوت نشون بدم نه..مطمئنم اگه دوست دخترش بودم روزی صدبار فقط برای اینکه کی کجا با کی بودی سین جیمش میکردم.تووی رابطه من, آدم غر غروام اونی که همش میناله و از کاه کوه درست میکنه.بیشتر اوقات پایه های دعوا از جانب من شروع میشه و همیشم اونی ام که سر آخر میگه غلط کردم ببخشید.حق با شماست.حتی اگر واقعا حق با اون نباشه...این بی خبر گذشتنای طولانیِ عطا اولش برام عجیب بود کم کم حس کردم به شخصیتم توهین میشه زمان برد تا به درک درستی ازش برسم...طبیعتِ اون دیوونه همینه. یه مدت نباشه. بره توو غار.بره جنگل بره سر به بیابون بذاره.دیگه این آخریا Burn in hell ای بود که بهش میبستم. تا وقتی نخواد تا وقتی حس نکنه باز میتونه سرپا بشه کمتر کسی ازش خبر داره.یعنی من اینجوری فکر میکنم.. هر چی که ازش میدونم بنا به گفته های خودشه.. تا حالا نه تووی خونه اش رفتم نه آدمایی که باهاش بودن رو دیدم. برعکس اون زیر و روی منو کشیده و یه بار بهش گفتم از اینکه زیادی بهت گفتم پشیمونم.برای همینه که از هر فاصله و شکافی که پیش بیاد استقبال میکنم.ازم خواسته همو ببینیم...این روزا من حوصله خودمم که برم ببینم توو آینه چه شکلی شدم ندارم دیگه حرف زدن و شنیدن به یکی دیگه اوووف that's funny.. بدی عطا همینه زیادی میدونه نمیشه پیچوندش.البته بعضی وقتا بی محابا این کارو کردم اما میفهمم که فهمیده فقط لازم نمیدونه به روم بیاره.خب برای همین رعایت جزئیات و درک لعنتیشه که خوشم میاد ازش.