تصمیم شاخ و گنده ای برای خودم و آینده ام گرفتم.تصمیمی که برای عملی کردنش نه تنها کونم توسط خانواده پارس حتی باید به دنبال یک غار مسکونی برای زندگی ِ تا ابد غارنشینی در کوهای زاگرس باشم..در این بین تنها شاید یک نفر برای جلو انداختنم به من چشمک بزنه.پدرم. قبلا هم گفتم بچه برای من خط قرمزه. ایثار مادرانه کار من نیست.ایثار نه از اون جنس که هر روز برای بچه غذا بپزم , لباساشو بشورم , بهش دیکته بگم و در کل نگهداریش کنم.بلکه از این حیث که وقت پختن غذا , وقت بیماری , وقت کار , وقت سفر , وقت خوشی , وقت می گساری , وقت رسیدن عشق جدید به بچه فکر کنم.فکر و نگرانی بچه مثل خوره روحم رو آهسته بخوره.که با اومدن بچه به جای زن , مـادر باشم و تا آخر عمرم نتونم سر به بیابون بذارم. این از خودگـذشتگی کار من نیست ... مخصوصا منی که بتم پدرم بوده و فکر میکنم این همه منحصر بودن خاصیت پدرانه است. نمیخوام چیزی رو تجربه کنم که تحمیل شده جنس منه.حالا میشه درک کرد که کارداشیان بزرگ از سر حسادت داف شدن دختراش و معروفیت بیشتر تغییر جنسیت نداد. من مطمئنم اون میخواست حس مادری رو تجربه کنه , بی اینکه زاییده باشه , مثل من که تموم نوجوونیم مادر بودم بی اینکه زاییده باشم ... حالا هدف زندگیم بابا شدنه.فقط نمیدونم از کجا شروع کنم.اول موهامو کوتاه کنم یا واسه ریش و موهای دست و پام برم کاشت؟کدوم؟