به زور هولم میده تو اتاق قرمز_صورتیش.باورم نمیشه یه دختر بیست و هفت ساله انقد ملوس و چایلدیش باشه که تو خونه لباس کیتی بپوشه و به در اتاقش استیکرای کارتونی بچسبونه.الانه که بهش حق میدم وقتی اتاق ِ منو با تابلو و قاب عکسای سالوادور دالی,ادوارد مونک ,فرانسیس بیکن و غیره دید کُپ کرد.
انگار
تل پاپیونی که به سرش زده بود اذیتش میکرد, درمیاره میذاره جلو آینه ای که
دورش یکی درمیون مگنت های سفید صورتی ای با نوشته لاو زده بود و موهاشو با
یک کش قرمز ساده میبنده.با دقت همه چیز رو زیر نظر میگیرم و بهش میگم تو
واقعا حالت از اینجا بهم نمیخوره؟میگه نه اینجا معدن خاطرات منه.بعدم شروع
میکنه به معرفی تاریخچه هرکدوم.ببین این خرسرو که قلب دستشه ولنتاین بهم
داد.اون مجسمه کنار اون جعبه بزرگ مشکی قلب قلبی رو سالگرد بهم داد.اینو
اولین روزی که باهم رفتیم رستوران بهم داد.اونو همینجوری یه بار بهم داد و
....هزارتا وسیله قلب قلبی دیگه که دورتادور اتاق تو کمدها و کشوها بود رو
میکشونه بیرون و تو چشمای من فرو میکنه.برقی که تو چشماش میبینم رو میذارم
پای فخر فروشی و حسادت برانگیزیش.اما غمی که بر چهره اش میشینه میگه من
اشتباه کردم.اون منتظر یه امید از طرف منه.میگه دوست دارم همه چیمو
همینجوری که هست دوست داشته باشه.حتی صورت کش اومدم رو در آلمینیومی توالت
عمومی.میگه نمیخوام ازش خجالت بکشم حتی وقتی اپیلاسیون نکردم یا ناخونامو
تا بیخ جویدم.میخوام همینی که هستمو بخواد نه چیزی که اون تو تصوراتش دوست
داره ...
بهش میگم خیلی روتو زیاد کردی ... تو با این شرایط نمیتونی /عشق/ کسی باشی.نهایت بتونی /معشوقه/ اش باشی.برّ و بر نگام میکنه ...
$ خـونه که برگشتم به این فکر کردم که سهم من از همه قلب های دنیا فقط یه شلوار ِ خونگیه و بس.نمیدونم این خوبه یا بد ...