نگفته بودم؟گفته بودم.پست شصت و یک.همه آرزوها, خواستن ها, همه امیال, علایق.. قیمتی دارند.نرخی که فروشنده ی کلاش طلب میکند,بیش از ارزش واقعیست..بازی دوسر باختیست.کافیست فروشنده شیاد از درون دلت باخبر شود.. تا بالاترین رقم باج خواهی پیش میرود. هزینه ای بیش از واقع بپردازی,باختی.. اکنون دست در جیبِ جلی نخ نما که رشته های مواجش در باد به اهتزاز درآمده در هوای سوزناک کویری ایستاده ای پشت ویترین مغازه ای و به اجناسی که منطقا سهمی ازش نداری اما دل در گرو گذاشته ای نگاه میکنی. باز هم بازنده تویی..
توو کنج خلوت به خودم گفتم یه روز بدستش میارم.یه روزی که خیلی دور نیست..حالا اینجاست.روی میز, جلوی چشم.برای رسیدن بهش خودمو اساسی تکوندم.بعضی وقتا برای بعضی چیزا می ارزه که یه سال نون و تره بخوری و کج بخوابی.البته چون کاملا خالی شدی تا مدتها بعد هم به همین منوال میگذره.دو هفته است از مالکیتم نسبت بهش میگذره یکبارم به ذهنم خطور نکرد بگم /اَ..مری همه اش همین بود؟!/ بلکه روزی صدبار میپرسم چرا انقدر دیر؟سهل ترین و ممتع ترین گزاره دنیا, اینکه بگی /من واقعا دلم میخواد/ به نظرت کافی نیست؟ با وجود تنگی وقت و شتاب در روزمرگی هامون جدا ارزششو داره آدم برای چیزای به این کوچیکی این همه دست و پا بزنه؟
$روشن که میکنم انگار درهای ناسا به روم باز میشه..سخت دل میکنم ازش.یعنی میشه تو رو هم یه روزی اینجوری بدست بیارم,یه روزی که خیلی دور نباشه؟