وقت
های بودن با مو قشنگ خیلی خوب است.گاهی شب های تعطیل با همیم.گهگداری هم
در طول هفته چند ساعتی..بر خلاف من که صبح ها که چه عرض کنم کله ظهر با داد
و بیداد و بیچارگی از خواب بلند میشوم او مرا تبدیل می کند به سحرخیز ترین
, مهربان ترین و پذیرنده ترین آدم دنیا.حتی اسمش هم با وجود حک شدن روی
ماشین زباله ای برایم مجزه می کند.او می فهمد.. من میدانم و اینگونه باهمیم
و زمان پیش می رود.
بعد از یک شب هیچکاکی صبحی بهاری را پشت سر میگذارنیم.قدم زدن در بلوار گلستان آن هم در ساعتی که نور کمرنگ آفتاب را مزه مزه میکنی تنها لذتی است که سبب می شود آدم حس نکند در چال ترین نقطه دنیا زندگی میکند.در مورد همه چیز حرف میزنیم.از سفارشات اینستا و حسابی که عنکبوتها تهش پنت هاوس ساخته اند تا حس دودلی و بدگمان نسبت به اولین رابطه اش با معین .به خانه میرسیم . صبحانه خور حرفه ای میز را آماده میکند و مو قشنگِ همیشه بی اشتها را دعوت به خوردن میکند و مگر دست خودش است که دست رد به ذوق و زحمت شاهانه ام بزند؟
بعد از ناهار با غربتی گری,قرشمال خانوم رو با خودم میبرم اش.پرتش میکنم توی آب.به کف استخر میدوزمش.فکر میکنم شاید مثل من بتواند زیر این حجم آب همه چیز را فراموش کند.راست میگوید چه پیشنهاد احمقانه ای ..تو گفتی بهش فکر نکن و بگذار زمان همه چیز را حل کند.من هم میروم خانه و همه چیز را فراموش میکنم.انگار نه انگار اصلا.آره!باشه!کس میگی مادر قحبه.بگذار بروم بالا.خفه شدم.و دستش را روی سرم میگذارد و خودش را میکشد بالا.هردو خنده مان میگیرد.سمت اتاق احیا میرویم.از خانم S خواهش میکنم از آن ماساژ های معجزه بخشش را به صورت مو قشنگ بدهد.حالا که چشم هایش بسته است محو صورت شرقی اش میشوم..بیست سال است که این جمله راه بهش نگفتم و هرگز هم نخواهم گفت بجایش هزار بار توی دلم میگویم .../پشتت را خالی نخواهم کرد مای قشنگم/
$از وقتی پایش را اینور لنگه در میگذارد تا مادامی که دوباره پایش را آنور لنگه بگذارد موسیقی متن همین است.
هیچوقت برایم عادی نبودی.عادی نیستی و عادی نخواهی شد.
94/9/5