عکس را می بینید؟ به نظرم عکس خوبی شده.سرشار از خوشی, جریان زندگی, امید,
قشنگترین خلقت های خدا,رگه هایی از عشق حتی درش نمایان است. بهش می آید که
پشت این عکس دو دوست جون جونی با لباس های رنگی با خنده هایی که گوش فلک را
کر کرده حضور دارند..ته خوشبختی , ته رضایت..ته خاطره سازی... But, what's
the truth?
به اجبار یکی از همکلاسی های دانشگاه برنامه چیدیم برای صرف چای و کیک که
تهش از عباسی ها سر درآوردیم و انتخاب سیصد و شصت درجه ای از نوشیندنی گرم
به نوشنیدنی های خنک.راستش از همان ثانیه نخست از سگ پشیمان تر بودم
و خودم را کره خری در گل می دیدم.اینکه او که بود و چه شد که نشستیم باهم
برای صرف عصرانه راز سر به مهر این خاطره کذایی و مغشوش خواهد بود.چه
نوشیدنی حال بهم زنی ..از این شاخه به اون شاخه حرف زدن رسیدیم به صحبت در
مورد کتاب هایی که می خواند:/ کتاب های روانشناسی و مدیریت که بیشتر مربوط
به رشته تحصیلیم هستن/ اینو از من داشته باشید : هرکس گفت اینجور کتاب ها
را میخواند قطع به یقین مطمئن باشید همان ها را هم نمیخواند.صرفا کتاب های
روانشناسی و مدیریت دم دستی ترین دست آویزش است. همچنان پای منبرش نشسته
بودم و چرت میزدم.
باری ناگهان سخنرانی اش را قطع کرد. با کنجکاوی و چشمانی که از آن حماقت
می بارید به کتابی که اتفاقی همراهم بود نگاه کرد.دستش را مانند خرطوم جارو
برقی دراز کرد و کتاب را بی اجازه برداشت و از وسط باز کرد. نگاهی عاقل
اندر سفیه به صفحاتش انداخت.کتاب را بست و مثل گورخری که به علف زل می زند
به عنوان کتاب چشم دوخت و پرسید : /رمانه؟/ این را هم از من داشته باشید.هر
وقت کسی کتابی را در دستتان دید و پرسید رمانه؟ شک نداشته باشید که با یک
نادان سر و کار دارید و بهتر است هرطور شده سریعا محل حادثه را ترک کنید.
آن روز , روز زیبایی بود..آسمان صاف, باد خنک شهریور, حالِ آدم ناخوشی مثل
من هم سرجاش.. اما آدمی که رو به رویم نشسته بود به معنای تمام /اشتباهی/
بود... زنی زیبا را تجسم کنید اما با چشم های یک خوک مرده.همینقدر نادرست.
$ این خاصیت منه که از دل خوشی ترین های روزگار, از لحظه های ناب زندگی,
چیز های هرچند ریز و کوچک ِ حزن آور و افسرده کننده در بیارم و انقدر گنده
اش کنم که علاوه بر اینکه خودمو توش غرق کنم بقیه رو هم با خودم بکشم
پایین.
