کانال ژوان یا آلزایمر از قول صادق ساده نوشته بود :/کیفیت بعضی از رابطه ها در حدیه که بعد از اتمامشون حتی روتون نمیشه ازش حرفی بزنید.آدمای موفق کسای هستن که این نوع رابطه هارو شروع نمیکنن./
جمله ی نقل شده در ظاهر منطقیه ولی از روی احساسات گفته شده.رابطه ای که شروع میشه و ازش حرف نمیزنیم.رابطه ای که به میانه میرسه و قایمکی ادامش میدیم رابطه ای که ته میکشه و پشیمونیم از داشتن اون رابطه دقیقا همون رابطه ایه که بیشترین لذت رو ازش بردیم و بهترین روزامونو باهاش ساختیم.مگر غیر اینه که توو گوشمون کردن هرچی که ملاهی آنی برامون داشته باشه شرم آوره و مایه ی بی آبرویی؟مگه نه اینکه ما سعی کردیم این خوشی و اشتباه ِ عمدی رو از بقیه پنهونش کنیم؟ ما روی ِ حرف زدن راجع به اعمالمون رو نداریم چون اجازه گفتنش رو نداریم.چون میدونیم حکم پیش از محاکمه است.نتیجه معلومه.ماییم که مورد مواخذه قرار میگیریم.انگشت اتهام میاد سمت ما. اگرم حس پوچی از اون رابطه هست برای اینه که وقتی به آخر خط میرسیم تازه یادمون میفته از همون اول میدونستیم قرار نیست اتفاق باشکوهی بیفته.مگه میشه ندونیم داریم چه غلطی می کنیم؟ما میدونستیم قراره یه جا تموم بشه اما وسط کار اونقدر غرق در لذت شدیم که فراموش کردیم یا ادامه منوط به انتظار معجزه بوده.پس این مشکل ماست که لحظه های آخر رو برای خودمون زهر مار میکنیم نه اونچه که بر ما گذشته.این همه عذاب وجدان و نگرانی برای چیزایی که اهمیت ندارن و التیام بخشن؟آدمای موفق کسایی ان که شروع نمیکنن؟ مسخره است.مثل این میمونه که از ترس دل به دریا نزنی و با غرور بگی من موفق شدم غرق نشم!نه..موفق کسیه که اصل اول رو فراموش نکنه.