The time will come when the people in their fury will straighten their
bent backs and bring down the structure with one mighty push of their
shoulders
از اولم معلوم بود.من امثال شماهارو خوب میشناسم.بیشتر از اونچه که فکر
کنید باهاتون دم خور بودم.من از توو خود شماها دراومدم.همه کاراتونو زیر
نظر داشتم.پشت میز سرتاسری شیشه ای به صندلی ای چرم قرمزتون تکیه زدین و
خون مردمو میکنین توو شیشه.اصلا نشوندنتون اونجا برای همین.برای اینکه
مسئولیت رو بندازین گردن این و اون.برای اینکه کارگر جماعت رو بازخواست
کنین.تو سرش بزنین.حقشو بخورین..سر آخر طلب کارم باشین واسه تصمیمای اشتباه
و تخیلی خودتون.فکر کردین اگر نصف این گرفتاری ها و مسئولیت هارو به
خودتون ببندین چی میشین؟من بگم؟ از هم میپاشین.فلج میشین.فرو
میرین.میمیرین!مسئولیت کار,مسئولیت بچه, مسئولیت خونه, مسئولیت ننه بابا,
مسئولیت اجتماعی..برای اون فلک زده ها همه اینا مانع است اما برای شما چی؟
اونا میشن سکوی پرش.به خیالتون تصمیمای به سزای ِ سرنوشت ساز میگیرین.بله! تماماً به سرنوشت طرف مقابلتون میرینین و چه قدر تاثیر گذار! هنر ِ موعظه از
روی صندلی ِ چرمی ِ قرمزتون و انتخاب ِ شخص درست در پست مناسب آخرین حربه
های ریدمانیتونه.بالای گود نشستین و میگین لنگش کن.من کنار ِ صندلی ِ چرمی ِ
قرمزتون ایستادم و شمارو خوب میبینم.تا جایی که منافعم به خطر نیفته بهتون
تذکر میدم.اما شما خودتونو میزنین به اون راه.کثافت میزنین به خودتون.چرک و
نجاست بیست و چهارساعته مثل خون توو بدنتون میگرده.شما از شورش و تبانی
کارگرا میترسین.از حماقت و تهی بودن مغزتون میترسین.شما از نفرت من نسبت به خودتون در این
نوشته کاملا آگاهین و برای اینکه نترسین هر روز شربت خاکشیر با زعفرون میخورین.